To osoby, które miały największy wpływ na powstanie Wspólnot europejskich, a zarazem bez których nie byłoby możliwe powstanie tej wspólnoty i późniejszej Unii Europejskiej. Nazywa się ich również Ojcami współczesnej Europy. W kolejności alfabetycznej byli to: Konrad Adenauer, Joseph Bech, Johan Willem Beyen, Winston Churchill, Alcide De Gasperi, Walter Hallstein, Sicco Mansholt, Jean Monnet, Robert Schuman, Paul-Henri Spaak, Altiero Spinelli.
Konrad Adenauer (1876 – 1967) Konrad Hermann Josef Adenauer
Przez wiele lat przed II wojną światową pracował w administracji miejskiej Kolonii. Zaczynał jako adiunkt, by po kilkunastu latach, w 1917 r. zostać nadburmistrzem. Funkcję tę sprawował aż do 1933 r., kiedy to musiał opuścić Kolonię, pozbawiony swej funkcji przez nazistów. Równolegle z urzędem nadburmistrza sprawował funkcję przewodniczącego Pruskiej Rady Państwa (1920 – 1932). W 1944 r. został aresztowany w związku z podejrzeniami o spisek na życie Hitlera. Po wojnie znów aktywny na scenie politycznej. W 1946 r. zakłada Unię Chrześcijańsko-Demokratyczną (CDU). Pozostaje przewodniczącym tej partii przez następne 20 lat – do 1965 r. Od 1949 r. zasiadał w Bundestagu. W latach 1949 – 1963 sprawuje urząd kanclerski RFN, równolegle pełniąc (w latach 1951 – 1955) funkcję ministra spraw zagranicznych. W 1953 r. mianowany honorowym przewodniczącym Ruchu Europejskiego. Adenauer był gorącym zwolennikiem integracji europejskiej, widząc w tym zarówno duże możliwości dla Europy, jak też szansę dla Niemiec na powrót do rodziny krajów europejskich. Przyczynił się do powstania Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej oraz Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej. Zabiegał o aktywne uczestnictwo Niemiec w procesie jednoczenia Europy. Za jego rządów, jako kanclerza, Niemcy stały się członkiem Rady Europy oraz wszystkich trzech wspólnot: EWWiS, EWG i EURATOM-u.
Alcide De Gasperi (1881 – 1954)
Współzałożyciel (w 1919 r.), a następnie w latach 1924 – 1926 sekretarz generalny Włoskiej Partii Ludowej. Za rządów Mussoliniego więziony. Podczas II wojny światowej (1943 r.) organizator Partii Chrześcijańsko – Demokratycznej, a następnie, od 1954 r. sekretarz tej partii. W latach 1947 – 1954 premier rządu włoskiego. Podpisał m.in. porozumienie z Austrią (Paryż, 1946 r.). regulujące problem granicy między oboma państwami. Zwolennik idei zjednoczenia Europy, odznaczony nagrodą im. Karola Wielkiego. Między innymi dzięki jego aktywności Italia odzyskała w okresie powojennym należną im pozycję międzynarodową. Był zwolennikiem utworzenia Europejskiej Wspólnoty Obronnej, widząc w idei wspólnych sił zbrojnych rozwiązanie problemu wojen na Starym Kontynencie. Wprowadził Italię do Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali.
Jean Monnet (1888 – 1979)
W czasie I wojny światowej szef Misji francuskiego Ministerstwa Handlu i Transportu Morskiego w Londynie. W latach 1919 – 1921 pierwszy zastępca Sekretarza Generalnego Ligi Narodów. Podczas II wojny światowej oficjalny przedstawiciel Francji w USA. W 1947 r. mianowany na stanowisko Pełnomocnika Planu Modernizacji Francji. Zaangażowany czynnie na rzecz popularyzacji idei zjednoczonej Europy. Zwolennik idei integracji, skupionej na wybranych odcinkach polityki europejskiej. Autor planu – zwanego planem Schumana – polegającego na oddaniu pod międzynarodową kontrolę produkcji węgla i stali, co m.in. umożliwiło podpisanie w 1951 r. Traktatu o utworzeniu Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali, pierwszej z trzech wspólnot europejskich. Założył w 1955 r. Komitet na Rzecz Stanów Zjednoczonych Europy. Organizacja ta zmierzała do gospodarczego zjednoczenia sześciu państw europejskich. Działania Monneta przyczyniły się do powstania tzw. raportu Spaaka, który stał się bezpośrednim impulsem powołania dwóch kolejnych wspólnot: Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej oraz Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (1957). Stał na czele Komitetu Akcji na Rzecz Stanów Zjednoczonych Europy aż do 1975 r., wspierając czynnie proces integracji europejskiej.
Robert Schuman (1886 – 1963)
Karierę polityczną rozpoczął w 1919 r., kiedy został deputowanym okręgu Mozeli (z mandatu Demokratycznej Partii Ludowej) do Zgromadzenia Narodowego Francji; reprezentował zresztą ten okręg aż do 1962 r. W roku 1946 nominowany na ministra finansów Francji. W następnym roku zostaje premierem, by po niespełna rocznym okresie sprawowania tej funkcji otrzymać stanowisko ministra spraw zagranicznych, które piastował do 1952 r. Francja, dzięki zręczności i wysokiej kulturze politycznej, z jaką Schuman działał na arenie międzynarodowej, odegrała znaczącą rolę jako promotor idei integracji europejskiej. Schuman urzeczywistnił koncepcję Jeana Monneta, przyczyniając się do powstania Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali (1951 r.). Popierał również przystąpienie Francji do EWG i Euratom-u. Przewodniczący Ruchu Europejskiego (1955 r.). Członek, a następnie, w latach 1958 – 1960, przewodniczący Parlamentu Europejskiego.
Paul – Henri Spaak (1899 – 1972)
Jeden z liderów Belgijskiej Partii Socjalistycznej. Sprawował funkcję ministra i premiera w rządzie belgijskim. W okresie powojennym zaangażowany w propagowanie idei zjednoczonej Europy. Od 1947 r. przewodniczył Europejskiej Organizacji Współpracy Gospodarczej, której powierzono zarządzanie funduszami Planu Marshalla. Uczestniczył w Kongresie Europejskim w Hadze (1948). Przewodniczył powołanej w 1955 r. na konferencji w Mesynie grupie ekspertów, której zadaniem było przygotowanie podstaw integracji gospodarczej sześciu krajów europejskich. Dokument – tzw. raport Spaaka, rezultat prac grupy, stanowił rozwinięcie koncepcji Jeana Monneta. Grupa Spaaka, rezultat prac grupy, stanowił rozwinięcie koncepcji Jeana Monneta. Grupa Spaaka przyczyniła się do powstania Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej oraz trzeciej ze wspólnot – EURATOM-u. Niepowodzeniem zakończyły się natomiast próby powołania Europejskiej Wspólnoty Obronnej oraz Europejskiej Współpracy Politycznej. Ważnym wkładem w budowanie światowego systemu bezpieczeństwa były działania Spaaka, zmierzające do utworzenia Paktu Północnoatlantyckiego. W latach 1957 – 1961 Spaak sprawował funkcję sekretarza generalnego NATO. W poczet ojców integracji europejskiej zalicza się jedenastu polityków.